धन हुनेलाई मन देऊ, मन हुनेलाई सारथी बनाऊ

आज बिहानै पत्रिकामा भङ्गेरा मार्ने अक्षरमा शीर्षक सहित एउटा समाचार पढ्न पाइयो। एक जना 'भक्त' ले पशुपतिनाथमा तीन किलो सुनको खडाउ चढाएछन्। त्यसको मूल्य साठी लाख पर्छ रे। धनगढी तिरका ती महान दानी व्यक्ति कस्ता होलान् भनेर मलाई उत्सुकता पनि भयो। जो मान्छेले साठी लाख दान गर्न सक्छ, त्यो संग कति पैसा होला त भनेर म एकछिन घोत्लिन पनि पुगें। अनि कर्णदासले गाएको गीतको हरफ पैंचो लिएर यो लेख्दैछु। 

 
एकातिर कोशीका बाढी पीडितहरु खान लगाउन नपाएर, बिरामी भएर अस्तव्यस्त दिनहरु बिताइरहेका छन्। त्यो साठी लाखको खडाउ उनीहरुको लागि कति बोरा चामल हुन सक्थ्यो, कति शीशी वा चक्की औषधि हुन सक्थ्यो, कति जनाको आङ ढाक्ने कपडा हुन सक्थ्यो, कति जोर जुत्ता हुन सक्थ्यो वा कति जनालाई पुनर्स्थापना गर्न सक्थ्यो होला त्यति पैसाले। पशुपतिनाथ त भगवान हुन्, उनलाई सुनको खडाउ दिएर लोभ्याउनुको साटो उनै भगवानका अहिले संकटमा परेका सन्तानहरुलाई सहयोग गरेको भए के पशुपतिनाथ बढी खुसी हुने थिएनन् होला त? पशुपतिनाथ त भगवान हुन्, उनैले दिएका हुन् सबैथोक, उनलाई साठी लाखको के महत्व वा आवश्यकता छ? पशुपति मन्दिरको कुरा गर्ने हो भने पनि त्यसको गुठीमा प्रशस्त पैसा छ । धर्मको लागि गरिएको हो यो दान भने खै के धर्म हुन्छ यस्तो दानले मैले त बुझ्न सकेको छैन। 
 
ती महान दाताले धनगढी वरिपरि मात्रै पनि एक पटक नियालेर हेरेको भए, खान लगाउन नपाएका,पढ्न लेख्न नपाएका, औषधिमूलो गर्न नपाएका कतिपय बालबालिकाहरु पनि देखिन्थे होला। साठी लाख रुप्याँको एउटा कोष बनाएर नसक्नेहरुका लागि पढाइ लेखाइको जोहो मात्र गरेको भए कति जनाको भविष्यको पूर्वाधार खडा गर्न सकिन्थ्यो होला? हो म मान्छु, अहिलेको जति न्यूज भ्याल्यू हुँदैनथ्यो होला त्यसो गरेको भए अनि पत्रिकामा त्यति ठूलो शीर्षक सहित छापिन्नथ्यो होला त्यो समाचार, त्यो आफ्नै ठाउँमा छ।  
 
हुन त जसको धन हो, उसले त्यो कहाँ र कसरी खर्च गर्ने भन्ने उसको व्यक्तिगत स्वतन्त्रता हो, उसैको ईच्छा हो। मैले त साठी लाखको खडाउको कुरा पढेर आफूलाई लागेको कुरा मात्र यहाँ पोखेको हुँ। अरुलाई कस्तो लाग्छ कुन्नि।